Sallandtrail 2013

Hij: "Goh, heb jij nog plannen voor het weekend?" Ik: "ja, ik ga een rondje lopen". Hij: "Oh, leuk! Waar?" Ik: "Sallandse heuvelrug bij Nijverdal" Hij: "Hoe ver dan?" Ik: (fluisterend) 50 kilometer. Hij: "waaaat? hoeveel??????

Een vergelijkbaar gesprek had ik meerdere keren voor dit weekend. Gelukkig is alles is relatief. Ook bij hardlopen geldt dit. Zaterdag 9 maart was ik samen met veel meer lopers die dezelfde passie hebben als ik heb: lopen! En, waar ik nog vrolijker van word is lopen weg van de bewoonde wereld. Weg van het asfalt.

De eerste ronde van 25 kilometer had ik twee weken geleden al met een klein groepje lopers onder bezielende leiding van Bertus. Het was een mooie afwisselende route met aan het eind een grote kuil waar we natuurlijk nog even doorheen mochten. Men vertelde mij dat de tweede lus van 25 km nog mooier zou zijn....

Deze primeur 50 km zou ik samen lopen met mijn loopmaatje Carlo. Door hem heb ik me laten overhalen om me aan te melden. Het stemmetje in mijn achterhoofd riep dat ik er natuurlijk altijd weer onderuit kon. Wie gaat er nu vrijwillig 50 km hardlopen in moeilijk terrein. Maar eenmaal aangemeld bleef het idee door mijn hoofd spoken. Zou het dan toch haalbaar zijn? Natuurlijk riep mijn andere stemmetje. Een marathon kan toch ook? Zo veel meer is het niet... Alles is relatief.
Dus ben ik het boek Relentless Forward Progress van Byron Powell gaan lezen. Op zijn schema voor de 50 km heb ik mijn schema opgesteld. Verschil zou wel zijn dat ik drie keer per week zou trainen en soms vier keer. Qua kilometers zou het wel vrij goed overeenkomen. En ach, een marathon heb ik ook gered op drie keer in de week. En, het gaat me niet om de snelheid.

Zaterdag 9 maart werd ik ruim voor de wekker wakker. De regen tikte tegen de ramen en eigenlijk had ik erg veel zin om me nog even om te draaien in mijn warme bed. Dat was natuurlijk geen optie!
Om er zeker van te zijn dat ik aan de start zou verschijnen kwam Carlo me thuis ophalen. We zijnm samen naar Nijverdal gereden. Ondertussen grappend dat we nog terug konden. We wisten al lang dat er heel wat zou moeten gebeuren om ervoor te zorgen dat we niet zouden starten of finishen.

De deal van vandaag: samen uit, samen thuis.
Het nummer van de dag zou worden: De Dijk - We beginnen pas
Bij aankomst was de parkeerplaats nog rustig. We waren mooi op tijd. Al snel liepen bekenden van ons binnen. Eerst mijn startnummer halen en daarna aan de koffie. Even staan praten met wat bekenden. En weer wat mensen voor het eerst irl gezien die ik tot nu toe alleen nog op twitter of fb gesproken had. Altijd leuk. Daarna naar boven om om te kleden. Na de laatste sanitaire stop was het tijd om naar buiten te gaan. Geen geduw en getrek. Iedereen liep heel rustig richting de startboog. Een verfrissend miezerbuitje mocht de pret niet drukken. Alle 50 km lopers stonden om 10.00 uur klaar voor de start.

Daar stond Bertus klaar om ons een goede loop te wensen. Op zijn teken kwamen alle lopers in beweging. De komende uren hoefde ik me alleen bezig te houden met hardlopen. Hoe fijn is dat! De eerst 25 km waren bekend voor me. Toch gingen de kilometers niet zo heel vlot voorbij.
Na een poos kwamen de 25 km lopers ons voorbij schieten. (zij waren 15 minuten later gestart) Ik hield angstvallig het tempo in de gaten. Het was erg verleiderlijk om harder te gaan lopen. Dat leek me geen goed plan. Liever aan het eind nog wat over. Wij liepen dus rustig verder. We begonnen pas en mochten langer genieten.

De eerste pauzepost kwam al in zicht. Wat een heerlijkheden! Een lange tafel met voor elk wat wils. Van vlaai met slagroom tot winegums. Thee, sportdrank en stukken banaan. Daar kun je toch niet voorbij rennen? Na een korte pauze weer verder.
Het venijn van de 25 km zat m in de staart. Een loper vroeg wat angstig aan mij: "Is daar de beruchte kuil?" En ja, daar kwam hij in het zicht. Deze keer ging ik wandelend omhoog. Rennen was geen optie.

Na de kuil raakten we wat aan de praat met een man met hond. Ik zei hardop dat mijn handen koud waren en voor ik het wist leende hij zijn handschoenen aan mij uit. "Geef ze maar aan Bertus terug, dan komt het wel goed. Je zult ze bij de tweede 25 km wel nodig hebben." Dank je wel Sander!

Het zwembad kwam weer in zicht. Wauw, bijna op de helft en op het mentaal lastige punt. lastigste. Terug bij de start. Voor de finishboog was de keus: Linksaf voor de 25 km lopers, en rechtsaf voor de 50 km lopers. Toch het zwembad al in? Nee, natuurlijk niet! We beginnen pas. We zijn onderweg... Ook hier was weer een pauzepost. Daar stonden Henk en Alladin. Zij hadden de 25 km er ook opzitten. Na een kort praatje met wat mensen gingen we weer op weg! Op naar de volgende 25 km.

Als verrassing van Bertus mochten we onderlangs verder lopen om vervolgens door mul zand weer omhoog te lopen. Hahaha, wat een grapjas is die Bertus toch.
Daarna de weg onderdoor, stukje bos en we waren in een andere wereld. Geen mensen meer. Alleen wij en de natuur. Rust. Wat een mooie vergezichten.
De mist maakte het sprookjesachtig.

Wat was ik blij met de handschoenen. Het miezerde gestaag door. Een stukje voor ons liep Peter Jan Haas. We hebben een stuk samen opgelopen. Al kletsend liepen de kilometers weg. Na een poosje stopte Peter Jan om zijn jasje aan te trekken. "Loop maar lekker door hoor, riep Peter Jan." Dus braaf als wij zijn liepen we gestaag door.
Heuvel op, heuvel af. Af en toe Bertus met zijn mooie zandpaden vervloekend. Af en toe even wandelen om erna weer over te gaan op hardlopen. De eerste 30 kilometer heeft Carlo voorop gelopen. Erna heb ik de kop overgenomen. Toen we over de 30 kilometer waren begon ik er steeds meer in te geloven. Het gaat gewoon lukken die 50 km. Het stemmetje in mijn achterhoofd hield me bij de les" "Het is nog wel 20 km lopen hè." "Je bent onderweg, maar je bent er nog niet." Door buffelen dus.
Daar was het marathonpunt. Hierna durfde ik wat te gaan versnellen. Ik liep zo lekker. Steeds vrolijker werd ik! Het gaat gewoon lukken! Ik kan 50 kilometer hardlopen. VIJFTIG!. Weet je wel hoe ver dit is....
Nog 10 kilometer, nog 9 kilometer. Steeds riep ik hardop naar Carlo hoeveel we er nog mochten lopen. Nog even lief lachten naar de fotograaf en weer een zandpad. Het was alsof ik alsmaar in rondjes liep langs de randen van de vlakte.
Nog 2 kilometer! Toen opeens, terug bij de weg. Het eind was in zicht!! Wauw!! Ik leek te vliegen. Toen ik achterom keek was Carlo even uit het zicht verdwenen. Hij was steeds achter me maar had het wat zwaarder. Kom op Carlo! We zijn er bijna. Natuurlijk liepen we samen over de finish. We hebben het geflikt.  Dansend en lachend ging ik onder de boog door. Het is gelukt! 50 kilometer heb ik hardgelopen!
Voorlopig gaat deze grijns niet meer van mijn gezicht af.

Bertus en alle vrijwilligers: Dank jullie wel!! Volgend jaar ben ik er weer :)