80 kilometer? Lopen? Op 1 dag? Je bent niet wijs!

80 kilometer? Lopen? Op 1 dag? Je bent niet wijs!

Tot op het moment dat ik vrijdagavond in de auto stap op weg naar Heerlen, twijfel ik. De kilometers zitten aardig in mijn benen. De afgelopen tijd heb ik lekker gelopen. Maar, 80 kilometer? Ik start de auto en denk: "Ik ga het gewoon doen!"
Opeens is er is geen twijfel meer.

Stella heeft me een beetje geholpen om over de drempel heen te stappen. Ze stuurde me aan het begin van de week een hart onder de riem berichtje. Wat ik nog niet hardop durfde te zeggen schreef zij.
40 km kan je. 60 km kan je. Dan loop je die 20 km er ook bij. Misschien moet je die wandelen, misschien ben je 12 uur onderweg maar je gaat het halen.

Na 2.5 uur rijden kom ik aan in het Nivonhuis in Heerlen. Ik krijg een kamer voor mijzelf toegewezen. Het is heerlijk rustig. Ik keutel wat heen en weer om de spullen voor morgen klaar te leggen. Af en toe neem ik een slok van het weizenbiertje dat ik heb meegenomen. Om  een uur of 10 is het ruim tijd om mijn ogen dicht te doen.

Ik slaap onrustig. Ga drie keer naar het toilet en ben blij als om half 5 eindelijk de wekker gaat. Ik loop over de gang naar de badkamer en zie een loper al helemaal klaar zijn kamer uitkomen. Ik heb een binnenpretje. Er zijn mensen die ook niet meer kunnen slapen...
Terug op de kamer prop ik mijn slaapspullen in mijn tas, doe alles aan wat ik nodig heb en ga naar de eetzaal waar om 5 uur (!) het ontbijt klaar staat.
Een stuk of 5 andere lopers zitten ook te knagen aan een boterham, drinken sinaasappelsap of zijn zelfs al klaar met eten. Ik eet twee boterhammen met appelstroop en wat yoghurt. Twee glazen sap en een kop koffie en dan vind ik het wel genoeg.
Ik pak mijn spullen en stap naar buiten. Het is heerlijk! Heel stil en het miezert licht.
Het is 10 minuten rijden naar de start. Aangekomen is het een en al bedrijvigheid binnen. Gezellig! Ik haal mijn startkaart en na een babbel met wat mensen ga ik toch nog even mijn stokken halen uit de auto. Knoop ze aan mijn rugzak en ga ook buiten staan. Klaar voor de start! Het is donker en het miezert weer.  Om iets voor 6 uur doet Willem een woordje waar ik niks van versta. Ik ga ervan uit dat hij ons een fijne tocht wenst. Hierna zet de meute zich in beweging. Een lange stoet lichtjes voor en achter mij.
De reis is begonnen!

Terwijl ik loop en omhoog wandel wordt de wereld wakker. De vogels kwetteren en het wordt langzaam licht. De kilometers gaan gestaag voorbij. Opeens is er, na 13, 3 kilometer, de eerste verzorgingspost al. Ik drink, eet en klets wat en loop verder. Af en toe ben ik met iemand samen maar voornamelijk loop ik alleen. Soms zie ik iemand voor me. Soms verlies ik iedereen uit het oog. Het is prima zo. Ik geniet van de omgeving. De route is prima aangegeven, en als ik het niet zeker weet kijk ik op mijn horloge naar de track.
Het weer is prima. Bewolkt, niet te warm. De omgeving is super. Een poosje loop ik samen met  een aantal mensen. We kletsen wat.
Er wordt door een loper gewezen de berg op. "Daar gaan we heen." " En als je daar bent wordt het stijgen alleen maar minder." Hij wijst naar het hoogste punt van Nederland. Langzaam lopen we de bult op omhoog om aan te komen op het drielanden punt.
Geweldig! Hoger kan het niet worden. De laatste keer dat ik hier was, was ik met de motor en kwam ik vanaf de andere kant. Over het asfalt ging het toen omhoog. Toen vond ik de klim ook steil. Ook nu is het even doorzetten om boven uit te komen. Een van de lopers die vanmorgen aan het ontbijt zat moppert omhoog. Wie verzint dit nu? Natuurlijk komen we boven.
Even speuren we rond naar het volgende lintje. Dat vinden we vlot en we duiken na een klein stukje asfalt het bos weer in.
Na 30 km komt de eerste lus en de derde post. Hier is mij Limburgse vlaai beloofd. De punt abrikozenvlaai smaakt heerlijk.
Na een lus van 20 kilometer komen we op deze plek weer terug. Ik beloof mijzelf het grootste stuk rijstevlaai als ik weer terug ben. Ik vul mijn camelbag met water, veeg mijn mond af, doe mijn rugzak weer op en zet het op een drafje.
Weilanden, draaihekjes, koeien, schattige dorpjes met smalle achterafpaden. Ik volg rode lintjes, pijlen op de weg en bordjes en geniet. Geniet van het uitzicht, het bos, het lopen. Na een lus van ongeveer 20 km stijgen, dalen, stijgen en dalen lacht de rijstevlaai mij toe. 50 kilometer!! Mijn benen voelen prima. De rest van mijn lijf ook. Die 80 zou best eens kunnen lukken zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik ren een stukje samen met twee mannen die ook met stokken lopen. Zij doen dit om ze te testen voor een andere loop. Ze hebben van die mooie lichtgewicht stokken die je ook heel snel in kunt klappen. Het valt mij op dat ze dit niet doen.... Dat scheelt weer een aanschaf :)
De kilometers vliegen voorbij. Ze lopen net te snel voor mij en ik heb weer behoefte aan een sanitaire stop. Hierna loop ik weer alleen.
De tactiek van vandaag is omhoog wandelen en hardlopen naar beneden. Deze tactiek gebruiken veel lopers. Hiermee spaar je krachten. Je bent immers een beste poos bezig en moet je kruit niet verschieten. De tactiek bevalt goed. Geen haast vandaag. Ik ben blij met het besluit mijn stokken te pakken. Ze zorgen ervoor dat ik mijn armen lekker actief gebruik en mijn benen wat minder kan belasten. De heuveltjes in Ermelo vallen in het niet bij de Limburgse heuvels. Af en toe piepen mijn knieën wat. Door een kleine aanpassing in mijn looptechniek verdwijnt het gepiep in mijn knieën. Heerlijk om te merken.

Nog 10 kilometer en het is nog "maar" 20 kilometer. Inmiddels heb ik het idee dat ik een van de laatste 80 kilometer lopers ben. Dat krijg je als je inmiddels vier sanitaire stops hebt gehad en regelmatig stil staat voor het maken van een foto. Ook de verzorgingsposten zorgen ervoor dat ik blijf plakken. Er is teveel lekkers om te eten. Ik drink bij de posten steeds thee gemengd met cola. Zo heb ik minder koolzuur en is het drankje lekker warm. Ik stop wat speculaasjes in het zijvak van mijn rugzak voor onderweg en zet mijn drafje weer in gang. De zon breekt door en schijnt heerlijk op mijn rug. De lopers voor mij zijn weer uit het zicht verdwenen. Omhoog en weer omlaag gaat het. Door de weilanden heen; draaihekje het weiland in, en draaihekje het weiland weer uit. Langs een paard en een hond, door een achtertuin. Wat is dit genieten!

Er is zelfs nog een extra drankpost toegevoegd. Deze twee meiden vragen mij of ik een glaasje water wil. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ze stralen van oor tot oor. Ik loop van post naar post. Aangekomen controleer ik altijd even of ik nog water heb. Zo niet vul ik bij. Bij post 7 kom ik weer wat lopers tegen. Ze lopen een stukje voor me uit. Terwijl ik daal over een asfaltweg komt een loper mij tegemoet. Hij heeft de afslag naar links de bult op gemist en loopt nu de bult weer terug op. Samen lopen de goede weg omhoog. Deze gaat over een landweg omhoog. Hij besluit weer te gaan hardlopen. Ach, waarom ook niet en ik "ren" met hem mee. We kletsen over van alles en nog wat en de kilometers gaan voorbij. Ook voor Robert van der Hilst is dit zijn eerste 80 km. 

We tellen de kilometers af. Bij de laatste post schijn je zelfs een borrel te kunnen drinken. Deze borrel sla ik maar over. Ik ben bang om niet meer vooruit te komen. Dan hoor ik de weg in de verte. Zijn we er bijna? In de omschrijving stond dat het laatste stuk over het asfalt gaat. Hoe lang was dat laatste stuk ook alweer. Ik weet het niet meer. Bruut wordt ik uit mijn droom gehaald. 

Het parcours maakt nog een bocht omhoog. Het weiland weer in. Mentaal even een tik, maar ik herstel me snel. Nog 5 kilometer, 4, 3. "Niet te hard lopen": roep ik. "Dadelijk is het voorbij!"

We sleuren de laatste kilometers eruit. Ik heb vooral last van blaren onder mijn voeten. Daar probeer ik niet aan te denken. Nog steeds rennen we. Nou ja, rennen. Het is een drafje. Ik had veel verwacht maar dat ik meer zou doen dan wandelen de laatste 20 kilometer had ik niet verwacht. We gaan het gewoon halen!! Ik kan 80 kilometer lopen!! Op 1 dag!! Wauw! Robert herkent de afslag waar hij vanmorgen is ingereden. Vanmorgen vroeg zag het er hier heel anders uit.
We slaan af naar links. Het is niet ver meer. Alleen nog even naar het eind van deze weg. We dromen van een grote finish en een meute applaudiserende mensen. Links, rechts, links, rechts.

Whooohooo, we zien de kantine. Er klinkt applaus. De finishboog en de drommen fotografen denk ik erbij. Ik ga met mijn armen omhoog het hek door. Het is gelukt!! 2800 hoogtemeters, 81 kilometer, 12 uur, 7 minuten en 46 seconden en ik ben weer terug bij start.
Het was een feestje!
Ik wil alle mensen die dit evenement mogelijk hebben gemaakt heel erg bedanken. Ik heb genoten (en zal nog een paar dagen nagenieten ;)

2013 - marathons en ultra's

Wat heb ik eigenlijk uitgevoerd op loopgebied in 2013? Afgelopen week vroeg een medeloper bij de Atletiekvereniging of ik wel eens een marathon gelopen had. Dit jaar wel ja en ook wel langer. Niet voor de snelheid maar voor het onderweg zijn.
Mijn eigen nieuwsgierigheid was geprikkeld. Wat heb ik eigenlijk uitgevoerd in 2013? Op loopgebied dan? Vooral veel genoten!

13 januari - strandmarathon Den Haag


9 maart - Sallandse heuvelrugtrail 50 km - primeur Ultra!

18 -19 mei Roparun Parijs-Rotterdam
23 juni - Veluwezoomtrail - 53 km

5 oktober Kustmarathon

26 oktober - Beartrail - plan was 57 km, werd 40 km
30 november - Trail Lommel - 55 km, werd 56,5 km

Best een mooi lijstje, al zeg ik het zelf!
Op naar 2014!

Sallandtrail 2013

Hij: "Goh, heb jij nog plannen voor het weekend?" Ik: "ja, ik ga een rondje lopen". Hij: "Oh, leuk! Waar?" Ik: "Sallandse heuvelrug bij Nijverdal" Hij: "Hoe ver dan?" Ik: (fluisterend) 50 kilometer. Hij: "waaaat? hoeveel??????

Een vergelijkbaar gesprek had ik meerdere keren voor dit weekend. Gelukkig is alles is relatief. Ook bij hardlopen geldt dit. Zaterdag 9 maart was ik samen met veel meer lopers die dezelfde passie hebben als ik heb: lopen! En, waar ik nog vrolijker van word is lopen weg van de bewoonde wereld. Weg van het asfalt.

De eerste ronde van 25 kilometer had ik twee weken geleden al met een klein groepje lopers onder bezielende leiding van Bertus. Het was een mooie afwisselende route met aan het eind een grote kuil waar we natuurlijk nog even doorheen mochten. Men vertelde mij dat de tweede lus van 25 km nog mooier zou zijn....

Deze primeur 50 km zou ik samen lopen met mijn loopmaatje Carlo. Door hem heb ik me laten overhalen om me aan te melden. Het stemmetje in mijn achterhoofd riep dat ik er natuurlijk altijd weer onderuit kon. Wie gaat er nu vrijwillig 50 km hardlopen in moeilijk terrein. Maar eenmaal aangemeld bleef het idee door mijn hoofd spoken. Zou het dan toch haalbaar zijn? Natuurlijk riep mijn andere stemmetje. Een marathon kan toch ook? Zo veel meer is het niet... Alles is relatief.
Dus ben ik het boek Relentless Forward Progress van Byron Powell gaan lezen. Op zijn schema voor de 50 km heb ik mijn schema opgesteld. Verschil zou wel zijn dat ik drie keer per week zou trainen en soms vier keer. Qua kilometers zou het wel vrij goed overeenkomen. En ach, een marathon heb ik ook gered op drie keer in de week. En, het gaat me niet om de snelheid.

Zaterdag 9 maart werd ik ruim voor de wekker wakker. De regen tikte tegen de ramen en eigenlijk had ik erg veel zin om me nog even om te draaien in mijn warme bed. Dat was natuurlijk geen optie!
Om er zeker van te zijn dat ik aan de start zou verschijnen kwam Carlo me thuis ophalen. We zijnm samen naar Nijverdal gereden. Ondertussen grappend dat we nog terug konden. We wisten al lang dat er heel wat zou moeten gebeuren om ervoor te zorgen dat we niet zouden starten of finishen.

De deal van vandaag: samen uit, samen thuis.
Het nummer van de dag zou worden: De Dijk - We beginnen pas
Bij aankomst was de parkeerplaats nog rustig. We waren mooi op tijd. Al snel liepen bekenden van ons binnen. Eerst mijn startnummer halen en daarna aan de koffie. Even staan praten met wat bekenden. En weer wat mensen voor het eerst irl gezien die ik tot nu toe alleen nog op twitter of fb gesproken had. Altijd leuk. Daarna naar boven om om te kleden. Na de laatste sanitaire stop was het tijd om naar buiten te gaan. Geen geduw en getrek. Iedereen liep heel rustig richting de startboog. Een verfrissend miezerbuitje mocht de pret niet drukken. Alle 50 km lopers stonden om 10.00 uur klaar voor de start.

Daar stond Bertus klaar om ons een goede loop te wensen. Op zijn teken kwamen alle lopers in beweging. De komende uren hoefde ik me alleen bezig te houden met hardlopen. Hoe fijn is dat! De eerst 25 km waren bekend voor me. Toch gingen de kilometers niet zo heel vlot voorbij.
Na een poos kwamen de 25 km lopers ons voorbij schieten. (zij waren 15 minuten later gestart) Ik hield angstvallig het tempo in de gaten. Het was erg verleiderlijk om harder te gaan lopen. Dat leek me geen goed plan. Liever aan het eind nog wat over. Wij liepen dus rustig verder. We begonnen pas en mochten langer genieten.

De eerste pauzepost kwam al in zicht. Wat een heerlijkheden! Een lange tafel met voor elk wat wils. Van vlaai met slagroom tot winegums. Thee, sportdrank en stukken banaan. Daar kun je toch niet voorbij rennen? Na een korte pauze weer verder.
Het venijn van de 25 km zat m in de staart. Een loper vroeg wat angstig aan mij: "Is daar de beruchte kuil?" En ja, daar kwam hij in het zicht. Deze keer ging ik wandelend omhoog. Rennen was geen optie.

Na de kuil raakten we wat aan de praat met een man met hond. Ik zei hardop dat mijn handen koud waren en voor ik het wist leende hij zijn handschoenen aan mij uit. "Geef ze maar aan Bertus terug, dan komt het wel goed. Je zult ze bij de tweede 25 km wel nodig hebben." Dank je wel Sander!

Het zwembad kwam weer in zicht. Wauw, bijna op de helft en op het mentaal lastige punt. lastigste. Terug bij de start. Voor de finishboog was de keus: Linksaf voor de 25 km lopers, en rechtsaf voor de 50 km lopers. Toch het zwembad al in? Nee, natuurlijk niet! We beginnen pas. We zijn onderweg... Ook hier was weer een pauzepost. Daar stonden Henk en Alladin. Zij hadden de 25 km er ook opzitten. Na een kort praatje met wat mensen gingen we weer op weg! Op naar de volgende 25 km.

Als verrassing van Bertus mochten we onderlangs verder lopen om vervolgens door mul zand weer omhoog te lopen. Hahaha, wat een grapjas is die Bertus toch.
Daarna de weg onderdoor, stukje bos en we waren in een andere wereld. Geen mensen meer. Alleen wij en de natuur. Rust. Wat een mooie vergezichten.
De mist maakte het sprookjesachtig.

Wat was ik blij met de handschoenen. Het miezerde gestaag door. Een stukje voor ons liep Peter Jan Haas. We hebben een stuk samen opgelopen. Al kletsend liepen de kilometers weg. Na een poosje stopte Peter Jan om zijn jasje aan te trekken. "Loop maar lekker door hoor, riep Peter Jan." Dus braaf als wij zijn liepen we gestaag door.
Heuvel op, heuvel af. Af en toe Bertus met zijn mooie zandpaden vervloekend. Af en toe even wandelen om erna weer over te gaan op hardlopen. De eerste 30 kilometer heeft Carlo voorop gelopen. Erna heb ik de kop overgenomen. Toen we over de 30 kilometer waren begon ik er steeds meer in te geloven. Het gaat gewoon lukken die 50 km. Het stemmetje in mijn achterhoofd hield me bij de les" "Het is nog wel 20 km lopen hè." "Je bent onderweg, maar je bent er nog niet." Door buffelen dus.
Daar was het marathonpunt. Hierna durfde ik wat te gaan versnellen. Ik liep zo lekker. Steeds vrolijker werd ik! Het gaat gewoon lukken! Ik kan 50 kilometer hardlopen. VIJFTIG!. Weet je wel hoe ver dit is....
Nog 10 kilometer, nog 9 kilometer. Steeds riep ik hardop naar Carlo hoeveel we er nog mochten lopen. Nog even lief lachten naar de fotograaf en weer een zandpad. Het was alsof ik alsmaar in rondjes liep langs de randen van de vlakte.
Nog 2 kilometer! Toen opeens, terug bij de weg. Het eind was in zicht!! Wauw!! Ik leek te vliegen. Toen ik achterom keek was Carlo even uit het zicht verdwenen. Hij was steeds achter me maar had het wat zwaarder. Kom op Carlo! We zijn er bijna. Natuurlijk liepen we samen over de finish. We hebben het geflikt.  Dansend en lachend ging ik onder de boog door. Het is gelukt! 50 kilometer heb ik hardgelopen!
Voorlopig gaat deze grijns niet meer van mijn gezicht af.

Bertus en alle vrijwilligers: Dank jullie wel!! Volgend jaar ben ik er weer :)

Veluwetwit2

Wat? Sneeuw? Gaat het dan nog wel door?
Jazeker wel. Juist wel!
Rond 11.00 druppelden de deelnemers binnen bij het restaurant van In de Rimboe. Koffie met verse appeltaart ging er nog prima in. Rond 11.45 mocht iedereen zich in zijn hardloopkleding hijsen en spullen pakken. 12.00 uur stond iedereen te trappelen. Nog even een groepsfoto en lopen maar. Maar, waar zijn Marcel en Marike? Helaas, zij stonden aan de andere kant met de fiets. Helaas, niet op de foto :(

Na de foto gingen wij vol goede moed op pad. De omgeving was betoverend. Stil, wit, windstil, sneeuw die kraakt onder je voeten. Genietten! Beetje kletsen met iedereen, terwijl de kilometers voorbij gaan. Zelfs even de zon erbij. Marcel ontfermd zich over de kopgroep en fiets vooruit om de route aan te geven. Marike fiets achteraan als "bezemfiets" Na niet al te lange tijd gaat mijn jasje bij haar in de rugzak. Koud heb ik het niet meer.
Wat is het mooi! De hei op omhoog richting de schaapskooi.  Weids uitzicht. Hier heb ik al zo vaak gelopen en elke keer is het weer anders.  Eerst lopen we nog naast elkaar en daarna over een singel track achter elkaar. Voeten passen net naast elkaar. Dit is een van de populairste mountainbike paden. Gek genoeg komen we er maar twee tegen op het pad. Op sommige dagen loopt het er storm. Zouden ze in hun warme bed zijn blijven liggen?

Robert Jan schiet voor me langs als een jonge hond, al foto's en filmpjes makend.
Na 10 km even pauze bij de Poolse weg. Daar haken nog wat lopers aan voor de volgende 20 km. Even wat eten en drinken en een plaspauze en weer verder voor we koud worden. Door het mooie Veluwse bos. Langs de Hierdense Beek naar het Beekhuizerzand. Daar staan we even stil en wordt er een groepsfoto gemaakt in de zon. Zie jij de fietsers? Weer mislukt. 

Video Veluwetwit2

(met heel veel dank aan Robert Jan Eggens)

Even wat dwalen om uiteindelijk op het juiste spoor weer terecht te komen. Bij de parkeerplaats bij de YMCA haakt ook Janine aan voor haar debuttrail. Iets verder dan de 10 km die ze eerst mee zou lopen. In de achterbak van haar auto staat een krat met koek en zoopie. De warme thee is heerlijk. Ook appelsap met thee is heerlijk roep ik tegen iedereen. Ik word met verbazing aangekeken. Een beetje raar maar erg lekker. Echt waar. Geen koude plons in je buik en toch lekker zoet.

Toen Janine haar schoenen aan had vlot verder met het laatste stuk. Door het bos, langs weer een stuk heide, mooie single track, flink omhoog en omlaag. Over het Cyryatische veld en nog een stukje bos zigzaggen. Marike bleef bij een achterblijver fietsen die helaas toch wat last van zijn knie gekregen had. Heuveltje op en af over mountainbike paden ging het. Wat was het genieten! Nog steeds in de sneeuw. voor een aantal lopers werd het tijd dat we weer bij de start aankwamen. Voor sommigen was dit de primeur 30 km! Voor anderen waren we helaas na ruim 30 km weer terug bij camping In de Rimboe. Na een warme douche, wat drinken en een zeer uitgebreide maaltijd was iedereen weer het vrouwtje/mannetje. Dank je wel Saskia voor de super verzorging! En alle deelnemers voor de gezelligheid! Ik heb genoten. Er komt vast een Veluwetrail nummer 3. Er wordt al gesproken over een zomereditie!

Strandmarathon Den Haag

De zwarte Marathon of ook wel de Strandmarathon.
Gelukkig was van dat zwart zondag 13 januari 2013 niks van te zien. De lucht was strakblauw en de zon scheen met volle overgave. Wat een cadeautje.

Zaterdagavond ben ik naar Den Haag afgereisd. Ik had de luxe om vlak bij de start te kunnen overnachten bij Marcel en Marike. Daar ben ik in de watten gelegd. Marcel heeft een heerlijke pastamaaltijd klaargemaakt en sommeerde me vroeg naar bed te gaan :)

De volgende morgen stond de wekker om 8.00. Douchen, aankleden, krentenbol, kop koffie, tas pakken en wegwezen. Voor vertrek drie keer gecontroleerd of ik alles wel bij me had. Het vroor flink buiten dus ik wilde niks essentieels vergeten.
Marcel en Marike wisten de weg en na een half uur fietsen kwamen we aan bij het clubhuis van The Hague Road Runners. Het cluppie van Marike.

Daar stond Carlo Pappot (@teamdiesel) al heel relaxed aan een sta-tafel op mij te wachten.
Ik ben mijn startnummer gaan halen. Dit werd met veel zorg opgezocht voor elke deelnemer. Daarna omkleden. Voor dit evenement speciaal had ik een rokje over mijn hardloopbroek aangetrokken. Het rokje zou ervoor zorgen dat mijn billen aangenaam op temperatuur zouden blijven en dat ik eventueel een sanitaire stop zou kunnen maken op het strand. Natuurlijk had ik ook mijn nieuwe Ink 'n burn Trui-like hardloopshirt. Op de heenweg helaas nog met eroverheen een lekker fel jasje.



Om kwart voor 10 werd er verteld dat de start een stukje verderop was. Iedereen in de benen om daar aan te komen. Met een man/vrouw of wat stonden we voor een lijn op het wegdek. De toeter ging en weg waren we. Stukje duinpaden en daarna: Zand! Het strand was goed hard. Af en toe wat water om overheen te springen. Wind tegen en zon in de rug. Daar gingen we. Al kletsend liepen we de kilometers af.

Ik heb voornamelijk met een grote glimlach op mijn gezicht gelopen. Wat een feest!
Er was van alles te zien. Veel honden (die vandaag als uitdaging hadden om hardlopers voor hun voeten te lopen) hun baasjes, paarden voor een karretje en grappige vogeltjes. En natuurlijk zorgde Carlo voor de nodige afleiding.

Beetje foto's maken, af en toe een stop bij een post, een sanitaire stop en voor het het wisten waren we al weer op de terugweg. Opeens stil aan ons hoofd. De wind hadden we in de rug. Zon in mijn gezicht. Heel blij met mijn zonnebril. Wat was dat genieten zeg! Zelfs mijn jas kon uit.

Het werd al langzaam minder eb. De zee kwam weer terug. De waterstroompjes werden breder en dieper. Na een kilometer of 30 kon ik niet meer zo soepel over de waterstroompjes meer heen springen. Op de heenweg nog als een hinde, op de terugweg meer met de charme van een nijlpaard ;)
Ach, het maakte ook niet meer uit. Natte en koude voeten dan maar. Loopt vanzelf wel weer warm. Who cares. Het eind was bijna in zicht.

Vanaf kilometer 35 begon ik het toch wel goed zwaar te krijgen. Er zou een auto staan daar waar we het strand mochten verlaten.

Nog een paar slokken drinken en op naar de laatste kilometers. Dat werd wel wat sleuren. Maar ach, wat wil je. De heuvelpaden waren een welkome afwisseling. Carlo liep het laatste stuk voorop. Hij rook de stal. Ik ook maar mijn benen konden niet harder meer.

Toen zag ik in de verte opeens het viaduct opduiken. Hier had Marike het voor de start over gehad. Dat zou een mooie plek zijn om ons op te wachten. En ja hoor! Daar stonden Frank en mijn meiden, mijn moeder en Marcel en Marike. Heel leuk. Mijn meiden probeerden ons eruit te lopen. Wat ze ruim lukte! Samen gingen we over de finish. Wat een mooie ervaring rijker. Wat een geweldige marathon. Ik heb genoten! Na een drankje in de warme kantine ging ik met Marcel en Marike op de fiets terug naar hun huis. Daar verder opgewarmd onder de warme douche en fris en fruitig met Frank en de meiden wat geborreld. Een mooie afsluiting van een super dag!

Strandmarathon Den Haag

De dag vordert, en ik moet zeggen: ik heb er zin in!
Morgen ga ik samen met mijn loopmaatje Carlo een marathon lopen op het strand. De zogenaamde strandmarathon ofwel de Zwarte Marathon.

Het weersvooruitzicht is goed. Droog, koud en redelijk helder. Mooi loopweer dus!
Als ik er meer bij nadenk knijp ik m wel een beetje. Waarom over het strand? Tsja, omdat het kan denk ik :)

Veluwetwit2

Veluwetwit2

Zondag 10 februari 2013

Als iets leuk is geweest kun je het erbij laten... 

Of niet. 

Op de twitrun van vorig jaar heb ik zo veel positieve reacties gekregen dat ik gekozen heb voor een deel 2. 

Zelfde startpunt, zelfde geweldig mooie omgeving.

De route is deels hetzelfde maar ook heel anders. Wat vorige keer de start was is nu het eind. En, je raadt het al: het eindpunt is nu het startpunt. Hier en daar een kleine routeverbetering zorgen ervoor dat het weer een mooie afwisselende toch zal zijn.

Doel is: samen, al hardlopend genieten van de omgeving. We lopen als groep bij elkaar. Tempo zal liggen rond de 6.oo tot 6.15 de km. 

Voor eten en drinken onderweg moet je zelf zorgen. De totale route zal rond de 30 km lang zijn. Je kunt er ook voor kiezen om de eerste 10 km te lopen of de laatste 20 km. Je kunt de route ook moutainbiken of deels wandelen. Vanaf de start is het heerlijk wandelen.

Onderling wordt geregeld hoe de 10 en 20 km lopers van en naar het pauzepunt gebracht gaan worden. Hier is een auto voor nodig.

De start zal weer zijn bij Camping In de Rimboe in Ermelo 

Zie www.inderimboe.nl

Vanaf 11.15 kun je terecht voor een kop koffie/thee of wat anders. Om 12.00 starten we met lopen. 

Rond 13.15 zullen we bij de eerste pauzeplek aankomen. Na een korte pauze/wissel vervolgen we onze weg. Rond 15.30 komen we weer aan bij In de Rimboe (inclusief plaspauzes).

Als we weer terug zijn bij de start is er de mogelijkheid om warm te douchen! (wel even een muntje van 50 cent regelen). Daarna kun je fris en fruitig borrelen en aanschuiven voor een vroeg diner (hardlopen maakt hongerig). 

De keuken van In de Rimboe gaat speciaal voor ons open.

Wil je ook meelopen? Opgeven kan via deze link:

https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dGJiZTJLZEs1cEdNVkJ1VEVmOThuS0E6MA#gid=0

Of vind je het leuk om te helpen? Dat kan! 

Ik ben nog op zoek naar iemand die met de auto naar de eerste pauzeplek wil rijden (en wellicht naar de tweede). En ik zoek iemand die het leuk vindt om met de fiets voorop te rijden om de weg te wijzen. (gps met route kan op het stuur). 

Voor vragen/opmerkingen

@veluwetwitrun

veluwetwitrun@gmail.com